Geschreven door Frank Eindhoven
|
Saturday 20 October 2007 |
Kliermaagdilatatie syndroom - PDD- KDS
Deze ziekte heeft in de loop der tijden vele synoniemen gekregen, en wordt onder andere Neuropathische kliermaagverwijding genoemd. De ziekte werd voor het eerst in 1970 beschreven, en kenmerkt zich door de aanwezigheid van ontstekingscellen in de zenuwen van het verteringskanaal innerveren (krop, slokdarm, klier- en spiermaag, darmen). Onderzoek naar de oorzaak van de ziekte is in volle gang, en recent onderzoek heeft aangetoond dat de ziekte door een virusinfectie veroorzaakt wordt. Het kliermaag dilatatie syndroom is bij meer dan 50 verschillende soorten papegaaiachtigen ( o.a. ara's, kaketoes, grijze roodstaart, conures, amazones, Senegal papegaaien, edelpapegaaien en valkparkieten), maar ook andere vogelsoorten zoals toekans, vinken en ganzen gerapporteerd. De besmettelijkheid van de ziekte vertoont grote variatie. Bij een acute uitbraak kunnen meerdere vogels binnen een bestand ziek worden, soms blijft het beperkt tot een enkele vogel. Mogelijk dat sommige vogels wel besmet raken, maar niet ziek worden. Het tijdsinterval tussen blootstelling en ziekte kan uiteenlopen van enkele weken tot meerdere jaren. De kenmerken: De ziekteverschijnselen zijn het gevolg van het niet functioneren van het maagdarmkanaal en leiden tot vermagering met of zonder een normale eetlust, braken, onverteerde zaden in de ontlasting, diarree of een verminderde feces productie, afname van de spieromvang, toename van de buikomvang, depressie, en verstopping van de kliermaag. Soms bewegingen met de kop, toevallen, of een abnormale voortbeweging. Niet al deze verschijnselen hoeven voor te komen, soms zijn alleen de zenuwafwijkingen aanwezig. Na besmeting zijn de eerste verschijnselen binnen 1 week tot binnen 3 maanden zichtbaar, echter niet alle besmette dieren vertonen ziekteverschijnselen. De verwijding van de kliermaag is in uitgesproken gevallen op de rontgenfoto zichtbaar, soms met behulp van contrastmiddel. Een verwijde kliermaag kan ook het gevolg zijn van andere oorzaken zoals een vergiftiging met zware metalen onder andere lood of zink, een scherp voorwerp in de spiermaag, het ontbreken van grit, een ontsteking van de klier- of spiermaag(wand) tengevolge van bacteriën, schimmels of parasieten. Ook een verminderde passage door een verstopping in de maag door een vreemd voorwerp of tumor kan lijken op het kliermaagdilatatie syndroom. Baby papegaaien hebben normaliter een verwijde kliermaag, hetgeen niet met de ziekte verward moet worden. De definitieve diagnose van de virale oorzaak is soms moeilijk te stellen. Andere oorzaken van een kliermaagverwijding dienen uitgesloten te worden. Daarnaast kan een stukje weefsel uit de kropwand genomen worden voor verdere onderzoek. Echter, als er geen afwijkingen gevonden worden wil dit niet zeggen dat het geen kliermaagdilatatie is. Een test voor het aantonen van de ziekte via ontlastingsonderzoek is in volle ontwikkeling. Er is geen behandeling mogelijk tegen kliermaagdilatatie. Zieke dieren kunnen gedurende lange tijd (enkele maanden tot jaren) in leven gehouden worden met uitsluitend zacht voer of pellets. Men dienst wel te realiseren dat de oorzaak van het kliermaagdilatatie syndroom potentieel besmettelijk is. Zieke dieren moeten derhalve in strikte afzondering van andere vogels gehouden worden. Blootstelling aan stress kan de ziekte verergeren. Contactdieren van besmette vogels worden voor alle zekerheid eveneens strikt individueel gehuisvest. In de USA is men bezig met onderzoek naar een vaccin. |