Paul:

Mijn droom over een eigen papegaai is jaren geleden al ontstaan, zo lang als ik me kan herinneren heb ik gezegd dat er ooit zo'n fantastisch wezen in huis zou komen. Alleen een moeder die het niet zag zitten heeft dit jaren kunnen tegenhouden, totdat de dag aanbrak en ik begin 2007 mijn eigen plekkie kreeg. Tijd om van een droom werkelijkheid te maken en al snel werd er contact opgenomen met diverse kwekers, want 1 ding wist ik zeker. Het moest en zou een edelpapegaai worden, en bij voorkeur een mannetje.

De dag dat alles begon was 26 maart, met een mailtje naar Frank, Angelique en Caitlin met de vraag of ze op dat moment toevallig een jonge edelman beschikbaar hadden. Ze hadden er zelfs 2, maar allebei waren op dat moment gereserveerd. Een kleine tegenvaller, maar geduld zou worden beloond.

Weken gingen voorbij en geen dag dat de mailbox niet gecontroleerd werd, totdat mijn vakantie aanbrak. 2 weken lang kon ik niet naar mijn mail kijken, en met de dag groeide de nieuwschierigheid of er iets binnen zou komen. 29 mei kwam ik terug van vakantie, als eerste de computer aan en mijn mail bekijken!
Ik had mail, 5 dagen eerder had ik een mailtje ontvangen dat er door omstandigheden een mannetje was blijven zitten en of ik nog intresse had. Natuurlijk had ik dat en ging er direct een mailtje terug.

Na een paar mailtjes die dag werd de knoop dinsdagavond doorgehakt. Zondagmiddag was het moment dat ik mijn mannetje zou mogen ophalen. Dat betekende dat ik slechts 3 dagen de tijd had om alles te regelen.
Voer, speelgoed, een kooi en een speelstandaard, alles moest op korte termijn worden opgehaald, en de route zo worden ingeplanned dat ik alles in 1 rit kon meenemen om vervolgens door te rijden.

Alles ging zonder problemen en zo werd het zondagmiddag en kwam ik met een auto vol spullen aan in Millingen aan de Rijn.
De eerste kennismaking met Frank, Angelique, Caitlin, de gaaitjes en natuurlijk Bono. Ondanks mijn droom en wens voor een eigen gaai was ik een jaar daarvoor zelfs nog bang voor een grasparkiet, en dat bleek ook bij mijn eerste ontmoeting met Bono. Ik stak mijn hand uit, en Bono beet. Ik trok terug.. De meest foute reactie die je kan geven op een beet, maar het was instinct.

Er volgde een praatje over alles wat belangrijk was bij het houden, verzorgen en opvoeden van een papegaai. Een uur later volgde een 2e poging. Wederom stak ik mijn hand uit naar Bono, die probeerde te bijten maar nu ik niet terug trok was de lol ervanaf.

Het was 1-1 en tijd om naar huis te gaan. Nadat Bono netjes gewiekt was is hij in z'n vervoersbakje gegaan en begon de lange rit naar huis. Het was bijna 30 graden en Nederland stond vast.. File, file en nog eens file.
De 150km naar huis leek een wereldreis.. De eerste 50km gingen in ruim 1,5 uur.. Als kersverse papegaaieneigenaar ga je dan twijfelen.. Warmte, Stress.. Wat moet ik doen? Water halen, drinken is altijd goed. Na een rit van bijna 4 uur zijn we uiteindelijk thuis gekomen waar alles nog geregeld moest worden. De kooi moest nog in elkaar, gelukkig ging dat met wat hulp snel en konden we de eerste nacht in.

De volgende ochtend werd ik wakker in een droom. Het leven was begonnen. Een eigen huisje en eigen gaai! Samen stonden we aan het begin van een avontuur. Na samen ontbeten en gedouched te hebben, wat nu nog steeds een dagelijks ritueel is, was het tijd om te gaan werken.

Bono zou voor het eerst alleen in huis zijn. In de middagpauze snel naar huis om te kijken of alles goed ging, en dat ging het. Het speelgoed was onderzocht, er was eten uit het bakje verdwenen en hij was vrolijk en actief.
Zo gingen de eerste dagen voorbij en daarna kwam ik tijdens de pauze niet meer thuis. Wennen aan het ritme was belangrijk.

Het wederzijdse vertrouwen groeide met de dag, en al snel ging Bono overal mee naar toe. Boodschappen doen in de supermarkt, naar de groenteboer of de bakker. Spullen halen in de bouwmarkt, of als ik 's avonds moest overwerken haalde ik hem op en zat hij op de standaard in de productiehal en bekeek aandachtig wat er om zich heen allemaal gebeurde.

Vrijheid staat vanaf dag 1 hoog op de prioriteiten lijst. Vrijheid die groeide met de dag. Na een paar weken liet ik Bono buiten de kooi slapen, op z'n speeltouw aan het plafond wat zijn eigen plekje is. Samen genieten we nog dagelijks van de vrijheid die dat bied. Zodra we gaan slapen doen we nog even lekker een laatste knuffelmomentje van de dag in bed voordat hij uit zichzelf op stap gaat naar zijn touw, of als we allebei wakker zijn komt hij van z'n touw af om opnieuw lekker bij me in bed te kruipen.

Bijna dagelijks zijn we nu nog steeds op stap. Eten bij m'n ouders, vrienden of andere familie kan ik niet meer zonder Bono doen zonder dat ik commentaar krijg waarom hij niet mee is als hij een dagje thuis is. Ook word er regelmatig samen gewerkt en leveren we de pakketjes samen bij de klanten af die allemaal onder de indruk zijn van de band die we samen hebben.

Zodra het mooi weer is trekken we eropuit en gaan we de natuur in. Wandelingen van een uur, en bij voorkeur zelfs nog langer, ook hier weer samen genieten van alles wat er te zien en te horen is in het buitenleven.

Bezoekjes aan mensen die we via de diverse papegaaienfora hebben leren kennen en waar we hele weekendjes weg van maken, samen genieten we van het leven en maken we van elke dag, elke gebeurtenis opnieuw een klein feestje.

Ook samen met de andere dieren in en om het huis is Bono echte maatjes. De 3 honden worden regelmatig gebruikt als taxi om van de ene plek naar de andere plek te komen, zijn er poets en kroelmomentjes. De kat is buiten de deur de "waakhond" die rond de speelstandaard te vinden is om al het dreigende gevaar direct te verjagen.

Maar dat kleine beestenspul is leuk, maar hoe groter hoe mooier. En dat komt tot uiting in Bono zijn grootste vriendschappen, niet in huis, maar juist daarbuiten op stal. De paarden. Geweldig vind hij dat, kroelen en zachtjes in de neus bijten als hij weer is zo'n grote tong over z'n koppie krijgt. Maar dat kroelen is leuk een aardig, maar waar gaat het om bij paardrijden? Juist! In het zadel! Heerlijk hobbelen op de rug van het paard of van m'n zusje die op het paard rijd. Stap is echt heel saai, draf is best aardig maar galop.. Dat is echt te gek! Dan gaan de vleugels open en doet hij het voorkomen het gevoel te hebben dat hij vliegt.

Als de tijd dan om is moeten we de nodige moeite doen om hem los te krijgen van het paard. De nodige protesten volgen door middel van een dreigend gegrom, en een boze blik. Maar de liefde van een edel gaat door de maag en met wat lekkers in de zak is het boos zijn zo omgetoverd in een smekende blik voor een lekker hapje eten.

Na zo'n dagje intensief bezig te zijn geweest heb je 's avonds geen kind aan hem en word het pootje al vroeg ingetrokken en vallen de oogjes langzaam dicht. Bij voorkeur op de schouder, lekker warm tegen je aan.

De volgende ochtend zijn alle spieren een beetje stijf en moet er flink worden gerekt en gestrekt om het lijf weer op gang te helpen. Klaar voor een nieuw avontuur, want elke dag is het weer een verrassing wat de dag gaat brengen. Zo langzamerhand begint de woordenschat zich een beetje te ontwikkelen en is het favoriete woordje zonder twijfel: "kiekeboe" maar ook diverse fluitjes worden een paar keer per dag ten gehore gebracht.

Schreeuwen is iets waar Bono nog nooit van gehoord heeft, alleen is hij in de auto soms wat enthousiast en gaat de volumeknop iets verder open dan gewenst, maar dat heeft ook weer zo z'n charmes. Hetzelfde geld voor bijten.. Na de 2x dat hij het geprobeerd heeft op de dag van ophalen heb ik tot op de dag van vandaag nog maar 1x een flinke beet gehad. Een voorbeeldige gaai dus.

Natuurlijk gaat het tijdens het stoeien wel eens per ongeluk, maar bewust bijten zit er niet in. Ik wil Frank, Angelique en Caitlin bedanken voor het vertrouwen wat ze mij gegeven hebben en na 1 ontmoeting al een papegaai mee te geven, iets wat normaal niet gebruikelijk is. Nog steeds is er contact en word ik elke keer weer blij en verlegen tegelijk van de complimentjes die ik krijg.

Ik heb jullie voor altijd in mijn hart gesloten en is het wachten op de dag totdat de 2e droom in vervulling gaat.
Een vriendinnetje voor mijn groene monstertje uit een nestje van Paris en Bo.

Groetjes van Bono en Paul!